Mijn borstverkleining

Borsten, Tieten, Meloenen, Ballonnen... Kortom: “Een ferm balkon”. Op mijn zestiende viel het niet meer te ontkennen. Geen H&M behaatjes meer voor mij. Het borstenverhaal begon voor mij nochtans niet al te veelbelovend. Dolblij was ik toen ik, extreem late puber zijnde, op mijn veertiende mijn eerste AA- behaatje kon kopen. Een lichtroze beha met vlindertjes uit de Hema. Ein-de-lijk kon ik me een beetje vrouwelijker voelen. Die AA’tjes gingen echter meteen over in een volle C-cup en op mijn zestiende was ik gezegend met een dikke vette E.

Nog eens drie jaar en twee cupmaten later stond ik huilend in een pashokje in een prachtige jurk in maat 44. Zes maten te groot aan de onderkant. Bovenaan met geen mogelijkheid dicht te krijgen. De steeds terugkerende Paskamerhuilbuien leidden me uiteindelijk naar het kantoor van de dichtstbijzijnde plastisch chirurg. Die borsten moesten weg!

Die eerste afspraak maakte me even enthousiast als doodsbang. Een borstverkleining leek de ideale oplossing voor mijn probleem. Enkele uurtjes onder narcose en POEF! Vaarwel boobies! Zo simpel is dat natuurlijk niet. Het blijft een operatie. Twee dagen ziekenhuis. Littekens voor het leven. Dokter X ( Ik weet niet of het zo gepast is zijn naam zomaar online te gooien, mensen die er zelf over denken een dergelijke ingreep te ondergaan kunnen me hiervoor altijd contacteren.) was een vriendelijke man waarbij ik me meteen op mijn gemak voelde. Hij gaf me een volledige uitleg over wat de ingreep inhoudt, de ziekenhuisopname, hoe veel hij zou wegnemen etc.

                              Dit is de foto die mijn beslissing het meest heeft beïnvloed.

Na lang twijfelen ging ik ervan uit dat het het toch niet helemaal waard zou zijn. Ik zou er wel mee leren leven, er waren tenslotte toch ergere dingen in het leven? Een meisje van 18 zou niet aan plastische chirurgie moeten denken. Ik verschoof het plan dan ook naar mijn “voor later als ik de ballen heb gekweekt om dit aan te durven”-lijstje en dacht er een tijdje niet meer aan. 
In september begon het schooljaar weer en al in de derde week was er een meisje enkele dagen afwezig. Achteraf bleek dat ze een borstverkleining had laten doen. Zo kwam het plan ook bij mij weer bovendrijven en na een laatste bezoek aan de plastisch chirurg werd er een definitieve datum vastgelegd. Op 10 november zou het gaan gebeuren.

Die ochtend was ik bloednerveus. Tijdens de autorit naar het ziekenhuis heb ik de hand van mijn vriend helemaal platgeknepen en tijdens het wachten werd ik bijna misselijk van de zenuwen (of doordat ik die ochtend nog niets had mogen eten, dat kan natuurlijk ook ;)). Eenmaal aangemeld aan de balie ging alles ongelofelijk snel. Tussen het oprijden van de parking en het moment dat ik de operatiezaal werd binnengebracht zat nauwelijks een uur tijd. Nerveus als ik was heb ik waarschijnlijk de verpleegsters de oren van het hoofd gezaagd over vanalles en nog wat (zenuwen maken van mij een nogal irritante babbelkous) totdat opeens het licht uitging.

Een uur of vier later werd ik weer wakker en bracht de verpleging me terug naar mijn kamer. Veel meer dan slapen heb ik die dag niet gedaan. Wanneer ik naar beneden keek zag ik meteen het verschil. Door het strakke verband leek het wel alsof er van mijn borsten bijna niets meer over was! Ik was er meteen ongelofelijk blij mee. 

Mijn vriend kwam meteen naar het ziekenhuis toen hij hoorde dat ik wakker was en had een beertje voor me gekocht. Die dagen in het ziekenhuis hebben me doen inzien dat hij echt wel ongelofelijk is. Op dat moment waren we nog maar twee weken samen, dus het was niet vanzelfsprekend, maar al zeiden mijn ouders hem nog zo vaak dat hij echt wel naar huis mocht (Want ik lag toch maar te slapen), hij bleef, en hij hield mijn hand vast. Topliefje!

Wat pijn betreft viel alles eigenlijk nog verassend goed mee. De dag na mijn operatie was de pijnlijkste. Toen heb ik toch wel afgezien, mijn hele borstkas deed pijn, alles trok tegen. Dit was echter de enige dag dat ik er écht last van had, natuurlijk heeft het nog weken geduurd voor ik weer goed kon slapen en alles heeft nog lange tijd tegengetrokken, maar ik had veel ergere pijn verwacht. Ook de nazorg viel geweldig goed mee. De draadjes losten vanzelf op en ik moest enkel af en toe de pleistertjes (laten) vervangen.

Op bovenstaande foto draag ik hetzelfde shirt als op de eerste foto in deze post, om het verschil duidelijk te maken. Uiteindelijk is er rechts 640 gram en aan de linkerkant 400 gram verwijderd (meer dan een kilo!!) en het verschil is heel duidelijk te merken. Ik heb nu een “goeie” C-cup (soms een D) en ik kan mijn geluk niet op. Eindelijk kan ik mooie beha’s kopen! Eindelijk hoef ik me niet meer te schamen wanneer ik in bikini loop en eindelijk voel ik me goed in mijn vel!

Zit je zelf ook met twijfels? Wil je misschien ook voor een bostverkleining gaan? 

Je kan me altijd contacteren via evi-colson@hotmail.com indien je verdere vragen hebt.